Zarfın içinde bana 50 lira gönderen güler yüzlü adam
İstanbul'a yeni gelmişim. Kars'tan İstanbul'a.. "Abi" bizim orada ağabeye derler, küçükler büyüklere "Abi" diye hitap eder. Türkiye gazetesinde yıl 1985. Herkes birbirine "Abi" diyor. Yaş fark etmiyor. Çok şaşırmıştım. İnsanların akraba olmamalarına rağme
Türkiye gazetesinin Erzurum Temsilcisi Mahmut Sağırlı
ile anlaşamamıştık, Kars'a geri dönmek zorunda kalmıştım 1984
yılında...
Kars'ta bir fabrıkada çalışıyordum gazeteciliğe başlamadan
önce. Eski işime dönmek istedim ama, o şansımı yitirmiştim. Tam ben
umudumu yitirmiştim ki, İstanbul'dan bir mektup aldım. Mektubu
gönderen kişi, Enver Ören'di. Zarfı açtım, içinde 50 lira para ve
bir de pusula:
-Sevgili kardeşim seni İstanbul'a bekliyorum!
***
Mehmet Beytül beni karşıladı İstanbul'da... Enver Abi'ye
götürdü... Gülen bir adam karşıladı:
-Hoşgeldinnnn!
-... ?
Kapıya kadar uğurladı..
Türkiye'nin Cağaloğlu'ndaki binasında, yüzü gülen bir başka
dost karşıladı.
Kemal Çapraz!
İlk şefim...
***
Bir taş ocağı haberi yapmıştım. Birinci sayfada
yayımlanmıştı.
Haber müdürümüz Fuat Bol çağırdı.
Azarladı yaptığım haberden ötürü.
Taşocağının sahibi arkadaşıymış.
Kemal Çapraz yurt dışındaydı hatırladığım
kadarıyla.
Fuat Bol, arkadaşından özür dilememi istedi.
Ben direnince, kovuldum :)
Çok kısa bir süre Bulvar gazetesi muhabirliği...
Ve sonrasında Behiç Kılıç'ın istihbarat şefi olduğu
Günaydın'da çalışma dönemi.
***
Yıl 1991...
Demirel bir resepsiyon veriyordu.
Dolmabahçe'de karşılaştım Enver Abi'yle:
-Hadi, Günaydın daha mı çok para verdi bizden
ayrıldın?
Tam cevap verecektim, Demirel geldi...
Nuh Albayrak'ın programında o soruya cevap verdim yıllar
sonra.
Türkiye'den kovulmuştum!
Para değildi beni ilk göz ağrımdan ayıran...
Fuat Bol öyle istemişti!
Enver Abi'ye da farklı anlatmış olmalılar ki, bana o soruyu
sordu.
***
İstanbul'a yeni gelmişim. Kars'tan İstanbul'a.. "Abi" bizim
orada ağabeyi derler, küçükler büyüklere "Abi" diye hitap eder.
Türkiye gazetesinde yıl 1985. Herkes birbirine "Abi" diyor. Yaş
fark etmiyor. Çok şaşırmıştım. İnsanların akraba olmamalarına
rağmen, bu kadar kuvvetli bir bağla birbirlerine bağlılığına
şaşırmıştım.
Enver Ören'in nasihatlerini dinledikçe bu şaşkınlığım yok
olup gitti!
Allah rahmet eylesin!
Beni gazetecilik mesleğine başlatan güler yüzlü insanı
kaybettik.
Mekanı cennet olsun...
Ailesine sabır diliyorum...