İstanbul’da bir kadın daha öldü. Bavula konup atıldı. Adı Ayşe
Tokyaz’dı... Hatay’dan geldi, hayalleriyle ve bavuluyla.
Üniversiteye başladı, hayatın merkezine kendini koydu. Ama bir
adamın karanlığında, bir sistemin körlüğünde nefessiz kaldı.
Ayşe, bir zamanlar polis amiri olan ama insanlıktan istifa etmiş
Cemil Koç’un ağına düştü. Evlilik vaadiyle başladı her şey.
Sonrası, klasik Türkiye gerçeği: Psikolojik baskı, fiziksel şiddet,
tehdit. Kadın susar, adam saldırır, çevre görmezden gelir. Son
perde: Ölüm.
O gün Ayşe yine dayak yedi. Bu sefer kapıda ikizi Esra vardı.
Yardıma gelmişti. Ama içeride bir erkek, Ayşe’nin gitmesine izin
vermedi. Gitmesine değil, yaşamasına izin vermedi. Esra, kardeşinin
cansız bedeniyle baş başa kaldı. Ayşe öldü… Cemil bavulu aldı,
içine Ayşe’yi koydu. Ve şimdi bize “merdivenden düştü” diyor.
Hiç utanmadan, sıkılmadan… Uyuşturucuymuş, kaza olmuşmuş... Peki
o zaman neden bir ambulans değil de bir bavul? Neden 500 bin lira
karşılığı cesedi yok etmek için iş birliği?
Cemil Koç’un eski sevgilisi Ece de “düşmüştü.” Aynı adam. Aynı
hikâye. Aynı yalan. O dosya kapatıldı, katil ellerini yıkadı,
yoluna devam etti. Adalet mi? Uygulanmadı.
Bir kadının cesedi bavula sığıyorsa, bu ülkede en büyük suç,
“geç kalan adalet”tedir.
Karakollarda şikâyet dilekçesi “önemsiz” diye
kenara atılırken, her kâğıt bir cana mal oluyor. Emniyetin,
savcılığın, mahkemelerin gözünün önünde kadınlar teker teker yok
oluyor. Şiddetin adı belli, adresi belli, geçmişi belli. Ama ceza
yok. Çünkü ya tanıdık biri çıkar ya da “delil yetersiz” denilir.
Sonuç? Bir kadın daha yok edildi.
Şimdi birileri çıkıp “bu münferit bir olay”
diyecek. Hayır. Hayır… Bu, sistematik bir çürümenin parçası. Katil
tek değil. Göz yuman da dosyayı rafa kaldıran da susan da bu suça
ortak.
Bu cinayete karışan herkes yargılanmalı. Ayşe’nin çığlığına
kulak tıkayanlar, Esra’nın isyanını görmezden gelenler… Herkes! Bu
ülkede kadın olmak, mezar taşıyla tanınmamalı.
Eğer Ece’nin kanı o zaman adaletle sonuçlansaydı, bugün Ayşe
hayatta olurdu. Ama olmadı. Çünkü sistem onu değil, katili
korudu.
Ve hâlâ utanmadan “merdivenden düştü”
diyebiliyorlar.
Hayır. Ayşe düşmedi. Ayşe’yi hep birlikte
ittik!