Türkiye'yi gammazlayan 4 gazeteci

Yazısında türban sorununa değinen Özkök, Türkiye'yi gammazlayan dört gazeteciyi de açıklıyor.

Hürriyet Gazetesi'nin Genel Yayın Yönetmeni Ertuğrul Özkök, bugünkü yazısında türban sorununa ve Dışişleri Bakanı Abdullah Gül'ün eşi, Hayrünisa Gül'ün Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi'ne olan başvurusuna değiniyor. 

Türkiye'yi gammazlayan dört gazeteci ile Bayan Gül'ün AİHM'ne başvurusunu özdeşleştiren Özkök, gammazcı dört gazeteciyide açıklıyor...

Özkök, yazısına Emre Kongar'ın 12 Eylül'den sonra yaşadığı bir olayla başlıyor.

İşte Ertuğrul Özkök'ün yazısı:

Türkiye'yi gammazlayan 4 gazeteci

Bu ülkede birbirimizi anlamak mı istiyoruz? İstiyorsak herkesin kendi kendine şu soruyu sorması lazım.

Siz, Dışişleri Bakanı Abdullah Gül'ün eşi Hayrünisa Gül'ün yerine olsaydınız ne hissederdiniz?

Yani türban taktığınız için üniversiteye gidemiyorsanız ne yapardınız?

Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi'ne başvurur muydunuz, yoksa bunun mücadelesini sadece Türkiye'de mi verirdiniz?

Bu konudaki düşüncenizi söylemeden önce, size bir başka örnek vereyim.
12 Eylül'den hemen sonra üniversitelerde sakal yasaklanmıştı.

Sadece öğrencilere değil, öğretim üyelerine de sakal bırakma izni verilmiyordu.

O günlerde ben de Hacettepe Üniversitesi Beytepe Kampusu'nda öğretim üyesiydim.

İSTİFA GEREKÇESİ

Üniversitede en yakın olduğum insanlardan biri Doç. Emre Kongar'dı.

Emre Bey hepimizin hayranlıkla izlediği bir bilim adamıydı.

Bütün önemli panellere o davet edilirdi. Gazete ve dergilerde sık sık onun adını görürdük.

Öğretim üyeliği, hayatının ve kişiliğinin en önemli yanıydı.

İşte bu Emre Kongar bir gün üniversiteden istifa etti.

İstifa gerekçesi neydi biliyor musunuz?

Üniversite yönetiminin sakalını kesmesini istemesi.

Ben Emre Bey'i sakalsız hiç görmedim.

Laik ve Atatürkçü bir bilim adamı, sakalına müdahale edilmesini kabul edemeyerek çok sevdiği, hayatının en önemli parçası olarak gördüğü üniversiteyi bırakmayı göze aldı.

Şimdi düşünelim.

Belki bazılarımıza çok ters gelecek.

Ama sakal bir erkek için bu kadar önemli olabiliyorsa, türban da bir kadın için niye olmasın?

Diyeceksiniz ki aynı şey mi?

Ben de diyeceğim ki: ‘‘Evet, aynı şey.’’

Tabii bir şartla aynı şey. Sizde ‘‘empati’’ denilen, kendinizi başkasının yerine koyma duygusu varsa.

Yani siz, ‘‘Benim sakalım önemlidir. Ama onun türbanı bambaşka bir şeydir’’ diyorsanız, konuşacak bir şey yok.

Zaten toplumlardaki bütün kavgalar bu yüzden çıkar.

İşte bu yüzden ben Hayrünisa Gül'ün AİHM'ye başvurusunu yadırgamıyorum.

Bazıları AİHM'ye başvuruyu hálá ‘‘ülkesini gammazlamak’’ olarak görüyor.

Hayır, orası artık her Türk vatandaşı için başvurulacak meşru bir ‘‘hukuki zemin’’dir.

Erbakan hükümeti 1990'lı yıllarda basını susturmak için bir kanun hazırladığı sırada dört Türk gazetesinin genel yayın yönetmeni Strasbourg'a gidip Avrupa Konseyi'nde özel bir oturuma katıldı.

KİMLERDİ

Bu dört gazete yöneticisi şunlardı:

Hürriyet'ten ben, Milliyet'ten Derya Sazak, Sabah'tan Zafer Mutlu ve Yeni Yüzyıl'dan Okay Gönensin.

Biz o gün bu kanunu hazırlayan Türk hükümetini Avrupa Parlamentosu milletvekillerine şikáyet ettik.

Dönüşte hükümet yetkilileri bizi, ‘‘Türkiye'yi gammazlamakla’’ suçladılar.

Biz de ‘‘Hayır, burası Türkiye'nin üyesi bulunduğu bir platform. Türkiye AB'ye üye olmak istiyor. Dolayısıyla yaptığımız doğrudur’’ diyerek kendimizi savunduk.

O gün bizim yaptığımızı, bugün bir bakan eşi yapıyorsa, bunda yadırganacak hiçbir şey olmamalı.

Tam aksine, bir kadının hak arama duygusu olarak kabul edilmeli.