Zaten İnsan Nedir ki Kelimeden Başka!

Şiirsizleştikçe, çölleşir toplum.

Yaşamı besleyen yetilerini kaybeder. Bütün sabahlar birbirine benzemeye başlar uzayan günün altında. Zaman, anlamsızlaşır.

Şiir okumayan bir toplum, duygularına yabancılaşır. Öfkesini, sevgisini, hasretini, kırgınlığını ifade edemez. Hırçınlaşır.

Hırçınlaşan bir toplum yapıcılığını, yaratıcılığını yitirir. Yapılmış olanı da yıkmaya girişir. Derinleşir yara. Yara derinleştikçe, öfke de derinleşir.

Küçücük bir kıvılcım yeter büyük patlamalara. Üstelik herkes bilir, azla doymaz semirmişse öfke. Büyüdükçe, talepleri çoğalır. Ve her kavga, daha fazla öfkeyle sonuçlanır. Daha fazla öfke. Daha fazla kin. Daha fazla yakıp yıkma isteği… Kısırdöngünün halkaları gittikçe kalınlaşır.

Şiirsizleştikçe, içine kapanır toplum. En insancıl duygular bile ayıplanır. Karaborsaya düşer sevgi mesela! Hasret, gizlice körüklenir. Ve sayısı artar kasıtsız cinayetlerin, yükselen duvarlar ardında. Suçluluk hissi, ölümcül bir virüs gibi hızla yayılır. Aynı hızla artar nedeni açıklanamayan suçların oranı. Bir toplum, topluca cinnete sürüklenir.

En onmaz yaraların merhemidir oysa şiir. Yazanı da, okuyanı da rahatlatır. Söylenmemiş, söylenememiş duyguların dili olur. Aşkta, hasrette, öfkede orada kendine bir yer bulur.

En hırçın duyguların bile zarif dilidir şiir.

Kurumuş kalplerin, yağmurudur.

Berekettir. Üretir. Besler. Büyütür. Olgunlaştırır.

Şifasıdır en olmaz yaraların.

Kelimelerin şefkatiyle iyileştirir.

İnsan nedir ki kelimeden başka!