Şehirler Büyüdükçe Bakışlar Hırsızlaşır!

Şehirler büyüdükçe bakışlar hırsızlaşır!

Kişi başına düşen yalnızlığın metrekaresi artar.

Geceler anlamsızca uzar.

Zaman görecelidir kavramı  kimliksizleşir.

Yalnızlaşan insan üşür.

Televizyon, bilgisayar ve bilumum elektronik cihazla oyalanır.

Facebook ve twitter gibi elektronik kümeleşmelere sığınır ve üşüyen ruhunu teskin etmeye çalışır.

Gözün gördüğü resim,  zihnin algıladığı söz, ruhu kısa süre avutsa da bütünü ısıtmaz.

Camdan odaların etkisi arttıkça; duvar kâğıtlı, çorba lekeli odalar edilgenleşir.

Havasız kalan ruh solar. İncelir. Güçsüzleşir. Camlaşır. En küçük darbede kırılır, dağılır ve yoğun bakıma alınır.

Uzun nekahet dönemlerinin ardından diplomalı tavsiyelerle isteksizce olsa da zayıf, sarsak adımlarla, sokaklara dönülür.

Kaldırım kafelerinde, pastanelerde saatlerce oturulur.

Yan masada oturanlarla, ne zaman başladığı belli olmayan histerik sohbetlere başlanır.

Yoldan gelip geçenlerin yüzlerinden tebessümler aşırılır.

Ve insan bilinç düzeyinde bilmediğini, bilinçaltında hisseder: Etten kemikten oluşan insan; ancak damarlarında kan akan bir başka etten kemikten olanda ısınır.