KENT GÜNLÜKLERİ - Sokak

Uzun ince bir koridor. Kenarları eskitme taştan. Sağlı sollu dükkânlar. Önlerinde yüzleri nasırlı insanlar deviniyor. Eski ve kirli çaputlar içinde hayata şanssız doğmuş bir çocuk, annesinin eteklerine fırlatılan bozukluklara bakıyor. Gülüyor, üşümüş yanakları nar pembesi. Bunu bir çeşit oyun sanıyor.

Bir kadın yüzünü buruşturuyor geçerken. Kemik rengi, nubuk çizmesinin içindeki ayağı kırılacakmış gibi duruyor. Boynundan göğsüne doğru sarkan tilki kürkü yakasına dokunuyor. Nasıl da asil!

Bir an duracakmış gibi oluyor. Yüzünde bir kararsızlık dalgası. Duruyor. Kırmızı deri eldiveninden zarif hareketlerle çıkardığı ince parmaklarıyla küçük çantasını açıyor. Madeni birlik parlayıp sönüyor parmakları arasında. Yüzünde tiksintiyle övünç arası bir his, yavaşça atıyor kadının eteklerine doğru.

Kadının iri kırmızı yanakları parlıyor. Kısık gözleri bir anlığına yüzünün üzerinde beliriyor. Sonra tıpkı madeni birlikler gibi kırmızı şişliklerin arasında kayboluyor. Çaputlar içindeki çocuk keyifle gülüyor.

Şişman, zayıf, sarışın, esmer, yaşlı, genç bir sürü yalnızlık aynı anda gülüyor. Ürperiyor koridor. Bu kadar çok kahkahaya nadiren ev sahipliği yapıyor. Kirli kulaklarını açıp kapatıyor yavaşça. Yeni duruma alışmaya çalışıyor.

Işıltılı küçük dükkânların önlerine üşüşüyor yalnızlıklar. Gözleri büyüyor. Kimi haki deri bir çizme, kimi çiçek desenli yüzde seksen yünlü elbise, kimi yaz mevsimini özlemiş erkenci bir güneş gözlüğüne dönüşüyor.

Geriniyor koridor. Ağzında kanamalı bir emzik. Şimdiyi emiyor.