KENT GÜNLÜKLERİ – Sızı

“Sabahın sızısı bir başkadır bu şehirde” diyor adam hızlı hızlı yürürken yanındaki kadına. "Nasıl yani" der gibi bakıyor kadın fındık kahvesi gözlerini adamın gözlerine dikerek.

“Yani” diyor adam çabuk alınmış bir nefesi bırakırken dışarıya. "Kalabalık büyüdükçe, büyüyor sokağın sıkıntısı da. Derinleşen bir yara gibi dağılıyor hayat. Sesler çoğaldıkça yaklaşıyor birbirine, lakin anlam uzaklaşıyor. Anlam uzaklaştıkça da insanlar uzaklaşıyorlar birbirlerinden. Ve her biri kendi yarasının içinde boğuluyor.”

Kadınının irileşen gözlerinin ta içine bakarak sürdürüyor konuşmasını. "Aslında kimse nefes almıyor bu şehirde, şehir nefes almıyor. Aynı nehirde yuvarlanan taşlar gibi birbirinden habersiz, yuvarlanıp gidiyor."

Adamın söylediklerini anlamaya çalışır gibi etrafına baktı kadın. Sonra siyah kabanının cebinden çıkardığı kenarında gül figürü bulunan örme şapkayı geçirdi başına. Hohladığı ellerini duvarın dibine bıraktıkları çuvala daldırdı. Eski bir sofra bezi çıkarıp serdi yere. Sonra bir tane daha. Adam çuvaldan çıkardığı çorap, kaşkol, eldiven ve iç çamaşırlarını hızla dizmeye başladı örtülerin üzerine.