"Barış harekatı"

1974 Kıbrıs harekatının savaş ve psikolojik harekat açısından en ilginç boyutu, bana göre, olayın “Barış harekatı” diye nitelenmesi olmuştur.

Düşünün bir, uçaklarınız gökten indirme yapıyor, gemileriniz kıyılara asker yığıyor ve siz bir “Barış harekatı” yürütüyorsunuz. Rumlara bile barış getirmek için oradasınız. Bunun bir mantığı da var, Rum bölgesinde darbe olmuş, EOKA çetecileri yönetime el koymuş, meşru iktidar devrilmiş, siz tüm adaya demokrasi ve barış getireceksiniz!

“Barış harekatı”nın karar safhasında hiç kuşkusuz Erbakan'ın da belirleyici rolü olmuştur ama, herhalde bu söz, Ecevit'in şiir dünyasından çıkmış, şık bir sözdür.

Bugüne gelince...

Bir savaş ortamı yaşıyoruz.

Bu ortamın oluşturduğu iklim, sert bir iklim.

Ölüm, intikam, zafer, çatışma...

Büyük kitlesel eylemler yapılıyor. Orada da genelde öfke hakim.

“Meclis'i basarız birilerini asarız” gibi pankartlar taşınabiliyor ve asma – kesme işi Meclis'e kadar yönelebiliyorsa, varın ötesini hesap edin.

Biraz “itidal” tavsiyelerinin bile zaaf olarak algılanacağı ve prestij kaybına sebep olacağı endişesi ile Hükümet adına yapılan açıklamaların bile dozu, öfkeye ayarlı hale gelmiş bulunuyor.

Onun için “itidal”i, bu işte en sert olması tahmin edilen MHP cenahından bekleme durumuna gelmiş bulunuyoruz.

Oysa, belki de Türkiye'nin böyle bir durumda en hassas olması gereken noktadayız.

Sonuçta verilen mesajlar, içerde kalbi yaralanmalara sebep olabilir.

“Dilin kemiği yok” denildiği için, kitle gösterileri içinde ağzı olan konuşuyor, eline kalem alan yazıyor. Ne sözler, ne pankartlar ve ne tehditler!

Diyelim Şırnak'ta üç bin kişi teröre karşı yürüdü...

Diyarbakır'da beş bin kişi teröre karşı yürüdü.

Şemdinli'de on bin kişi yürüdü...

Sonra?

İstanbul'da, İzmir'de 50 bin kişi yürüdü...

Sonra?

Başka iller, ilçeler... yürüyüşler, mitingler...

Cumhuriyet mitinglerinde de böyle olmuştu...

Toplamda 2 milyona yakın insanın sokaklara çıktığı ifade edilmişti...

Ben de “Türkiye'nin nüfusu 72 milyon” diye yazmıştım.

2 milyon insanın sokaklarda belli bir heyecanı yansıtmak üzere yürümesi önemli ama, bu yürüyüşün geriye kalan 70 milyon üzerinde oluşturduğu his de önemli...

Ne düşünür “öteki”ler?

Bunu dikkate almalı değil miyiz?

“Biz meydana çıkınca “öteki”ler”e susmak,yutkunmak, içine atmak düşer” mi demeliyiz.

Susunca, yutkununca, içine atınca iş halledilmiş oluyor mu?

Hep diyoruz ki, “Terör sadece teröristten ibaret değil. İşin sosyal, ekonomik, kültürel boyutu var ve o alan ihmal edilirse şu anda teröristi etkisiz hale getirirsin, ama sonunda yeniden türemesine mani olamazsın!”

Bu doğru ise, eğri oturup doğru konuşmak lazım.

Bu doğru ise, -ki sonuna kadar doğrudur- terörle mücadeleyi tereyağından kıl çeker gibi bir titizlikle yürütmek lazım.

Burada en önemlisi “söylem” hassasiyetidir.

Ayrıca, üreteceğiniz söyleme yüreğinizin katıldığını da hissettirmeniz gerekir.

Demek istiyorum ki, söylediğiniz her sözün, yaptığınız her eylemin, bu ülkede büyük kitleleri yaralamamasına itina etmek durumundasınız.

Diyelim, ülkenin Kürt nüfusunun yüreğine söylenenlerden veya yapılanlardan en küçük bir burukluk yansıyorsa, bir şeyler ters gidiyor demektir. Söyleminiz, en küçük bir şekilde etnik ayrım hissi veriyorsa ne kadar kahramanlık duyguları yaşarsanız yaşayın, terör zeminine taş taşıdınız, daha kötüsü, canı pahasına teröristle karşı karşıya gelen çocuğunuzun işini zorlaştırdınız demektir.

Bu açıdan, kitlesel gösteriler konusundaki hassasiyet çağrılarını çok önemsiyorum. Aynı şekilde devlet yetkililerinin ve medyanın da sağlıklı bir dil oluşturması gerekiyor.

Ama bence çok daha önemli bir şeye ihtiyaç var:

O da,terörle mücadele ile paralel olarak, Doğu – Güneydoğu'ya yönelik bir hizmet paketinin devreye sokulmasıdır.

Hükümetin bu konuda önceden başlamış hazırlıkları olduğu biliniyor.

Diyarbakır valisi Efkan Ala'nın Başbakanlık müsteşarı olması da, muhtemel ki böyle bir hazırlığın bir parçasıdır. Savaş iklimi her şeyin önüne geçmiş olabilir ama asıl bu ortamda bölge insanı ile sağlıklı diyaloga ihtiyaç bulunmaktadır. Hatta terörle mücadelenin ayrılmaz parçası olarak her defasında bölge ile sağlıklı iletişim maddesi yer almalıdır. Bunu da sağlıklı söylemin yanında hizmet planında gerçekleştirmelidir.

Bence ana strateji şu olmalıdır:

Bir teröristi bertaraf etmekten çok daha önemlisi bölgede bir çocuğun hayatını kurtarıcı zemini hazırlamaktır. Eğitime emek, aileye emek, sokağa emek... Doğu Güneydoğu'da devleti, tam bir şefkat müessesesi haline getirmek...

Yani tam bir barış harekatı!

Ya da tam bir kardeşlik harekatı!