An’dır Sonsuzluğu Doğuran

Yine bir akşamüstü Ankara’da. Sıcak. Bezgin. Sıradan. Bir elimde hayata uydurulmuş bir çanta. İçinde hayat ıvır zıvırları. Diğerinde beyaz, üzerinde bir mağazanın adı yazan, orta boy bir naylon poşet. İçinde hayata, hayatın sıradanlığına kafa tutan şiirler. Bir küçük not defteri. Bir de kurşun kalem. Ucu her zamanki gibi az açılmış.

Aklımda söylenmemiş sözlerim. Düşlerim. Düşüncelerim. Gözlerim sokakta. İnsanlara bakıyorum. Yürüyen. Oturan. Konuşan. Dalgın dalgın boşluğa bakan insanlara. Canlı birer soru işareti ve ünlemler gibi yürüyen insanlara.

Herkesin cevaplanmamış soruları var. Ve konumlandırılamamışlıkları hayat karşısında.

Seslerini duyuyorum. Alçalan, yükselen ve uzun bir çığlığa dönüşen seslerini. Sıkışmışlıkları taşıyor ruhuma, düşle gerçek arasında. Uzayıp giden kavgalarını dinliyorum dil ile kalp arasında. Haklılıklarını. Haksızlıklarını. İyiliklerini. Kötülüklerini dinliyorum.

Kimisini sevmek istiyorum, bir anne çocuğunu sever gibi. Geçer demek istiyorum, bu da geçer. Aldırma bu kadar. Kapat bir papatya gibi açık duran yaralarını.

Kimisine de yeter demek istiyorum. Sustur, uğursuz bir karanlık gibi uzayıp gitmekte olan çirkinliklerini. Git ve derin bir kuyuya hapset kendini.

Sonra kendime dönüyorum. Durmaksızın çoğalmakta olan soru işaretlerime ve ünlemlerime. Kalbime bakıyorum. Bütün iyiliğiyle büyütmekte olduğu savunmama! “Yaşamak bir savunma mıdır” diye soruyor aklım. Kalbim bir ünlem işareti dikiyor sokağın ortasına. Sonra iki nokta üst üste.

Ve konuşuyor cennetten bir mırıltıyı andıran sesiyle: “Yaşamak bir savunmadır. Bir meydan okumadır olması imkânsız olana. Ölüme karşı diriliği, kötülüğe karşı iyiliği, zulme karşı merhameti çoğaltmaktır. Ve sevinç duyabilmektir ansızın karşına çıkan gök kanatlı bir kelebek karşısında.”

An’dır sonsuzluğu doğuran.