Affedin

Geçtiğimiz aylarda Büyükada’da oturmuş kitabımı yazarken bir an durdum ve aklımdan geçenleri dinlemeye koyuldum.

Günlerdir o kadar çok huzurluydum ki.

Akşamları muhteşem gün batımını izlerken, sahile vuran dalga sesleriyle birlikte çok fazla düşünme fırsatım olmuştu. Herkesin birbirine büyük bir gülümsemeyle “günaydın” dediğini görmeyeli ne kadar uzun zaman olmuş meğer.

At arabası sesi ve at boku kokusunu duyarak bu kadar huzur bulabileceğimi söyleseler sadece gülerdim.

Velhasıl bir anda aklımdan şunlar geçti. Bunca zamandır yanlış anladığım, kendimi yanlış anlattığım veya kendimi anlatma fırsatı bulamadığım için bir yerlerde karşılaşıp kafamı çevirdiğim insanlarla dolmuş etrafım.

Meğer ne kadar küçük ve değersiz şeyleri büyütüp kendimi yormuşum.

O insanlarla aynı yerlerde bulunmamak için kendimi heba etmişim.

Hayat bu kadar kısayken –nefret benim hiç kalemim değil- küskünlüğü yaşayıp boşuna kendimi üzmüşüm.

Oturdum.

Aklıma gelen herkese mail attım.

“Ben artık küs değilim, haberiniz olsun” diye.

Sağolsun cevap yazan herkes de olumluydu.

Sonraki günler kendimi çok daha iyi hissettim.

Ne kaybetmiştim ki?

Hayatımda kötü bir enerji olarak yer bulan bu hise son vermek ne kadar basitmiş meğer.

Resmen omuzlarımdan bir yük kalktı.

Demem o ki, hiç vakit kaybetmeden –suçsuz olduğunuzu düşünseniz bile- insanları affedin. Hayatınızın ortasında yer açın demiyorum sadece affedin.

Emin olun çok iyi hissedeceksiniz.

Çünkü hayat; birinden nefret etmek, küsmek ve yok saymak için çok kısa.

Gerçekten.