Suriye Yeniden Bir Bütün Olmalı

Suriye Yeniden Bir Bütün Olmalı

Bir ülke yanarken önce sesini kaybeder. Sonra kurumlarını. Ardından hafızasını. Suriye de önce sustu. Sonra dağıldı ve çöktü. Türkiye’nin, Cumhurbaşkanı Sayın Erdoğan, Sayın Fidan ve Sayın Kalın’ın özverileri, Suriyelilerin çetin mücadelesi sonucunda nihayate eren ve sonuca ulaşan Suriye Devleti var.

Ve tam da bu yüzden soruyu yüksek sesle sormak gerekiyor:
Suriye, Irak mı olacak? Lübnan mı? Yoksa hâlâ kendi kalabilir mi?

Başlayan her savaş, planlandığı gibi bitmez.
Suriye’de 2011’de başlayan halk hareketleri, kısa sürede iç savaşa evrildi.
Rejim, sokakları bastırmak yerine kutuplaştırmayı seçti.
Muhalefet, halk hareketini temsil etmek yerine parçalanmayı seçti.
Dış güçler devreye girdi.
Dışarıdan gelen silahlar içerideki toplumu böldü.
Suriye savaşı, Suriye’nin savaşı olmaktan çıkıp herkesin içinden bir şey çektiği bir enkaza dönüştü.

Iraklaşmak nedir, bilir misiniz?

Bir devletin halkına güvenmediği, halkın da devlete inancını yitirdiği noktada başlar.

Devlet otoritesi haritalarda kalır, sokaklara milisler hâkim olur.
Yönetim değil, yönlendirme başlar. Mezhepler, kimlikler, kökenler yeni sınırlar çizer.
Bir zamanlar ortak bayrak altında yaşayanlar, artık aynı caddeyi paylaşamaz olur.

Suriye’nin önündeki tehlikelerdendir bu durum.

Iraklaşmak yani otoritenin dağılması, birliğin bölünmesi.

Lübnanlaşmak daha sessiz ama daha derindir.

Lübnan’ın bugünkü hali savaşsız ama yaralıdır.
Çünkü herkesin devleti kendine ait, ama ortak bir devlet kimseye ait değildir.
Her mezhep, her ideoloji, her dış odak kendi alanını çizmiş durumda.
Ve kimse bir arada değil, sadece yan yana.

İşte Suriye de bu hale gelirse, bir gün silahlar sussa bile millet olma duygusu bir daha asla toparlanmaz.
O yüzden tehlike artık sadece bombalar değil, bir arada yaşama iradesinin sessizce yok olmasıdır.

Suriye hâlâ Suriye kalabilir mi?
Evet, tabi ki umut var. Ama bu umut; dış müdahalelerde değil,
içeride gerçek bir toplumsal barış fikrinde saklıdır.
Rejimle muhalefet, Kürt’le Arap, Sünni’yle Nusayri aynı masa etrafında konuşamazsa,
gelecekte sadece haritalar değil, hafızalar da bölünecektir.
Ve hiçbir ülke, bölünmüş bir hafızayla ayağa kalkamaz.

Coğrafya kader olabilir ama teslimiyet asla.
Suriye’nin kaderi, Lübnan gibi yavaşça çürümek ya da Irak gibi parçalanmak olmamalıdır.
Suriye yeniden Suriye olmalı.
Bir devlet, bir millet, bir hafıza olarak toparlanmalı.
Çünkü bu coğrafyada bir halk daha kaybolursa, bir nesil daha kendini yurtsuz hissederse,
bunun bedelini sadece haritalar değil, vicdanlar da öder.