İkibinsekiz
Götürdüklerin daha çok oldu getirdiklerinden…
Ama öğrettiklerin daha çoktu geçen yıllar boyu öğrendiklerimden…
Ve “hoşça kal” diyemiyorum sen giderken…
Soğuktun geldiğinde ve hiç ısıtmadın en sıcak günlerinde bile…
“Güle güle git” diyemiyorum sana…
Doya doya güldürmediğinden…
Nankörlük yapmak istemem, fırsatlar sundun, hayatımın en büyük sürprizlerinden birini yaptın bana…
Ve sonra…
Hep aynı numara…
Sen de senden öncekiler gibi mutluluğu çok gördün bana…
Ne yalı, ne süper bir araba ne çok şey istedim senden, ne de sayılamayacak kadar para…
Olsun…
“Senin de canın sağ olsun” derdim ama…
Yok ki başka günün…
Bugün sen de ölüyorsun be koca ikibinsekiz…
Bir daha gelmemek üzere bir yola çıkıyorsun devrederek elindekileri ikibindokuza…
Ve bu yıl benim yılım olacak, aha yazıyorum buraya…
Aldıklarının acısını ondan çıkaracağım…
Ve ben de ilk kez yıllar kadar acımasız, yıllar kadar nankör olacağım…
Geri dönemeyeceğini bildiğimden, sana el sallamayacağım…
Vedaları sevmiyorum…
Lakin hayatımda ilk kez “elveda” diyeceğim…
Hey ikibinsekiz!
2,0,0 ve 8…
Anca gidersiniz!