Ben Mehmet Ali Birand'ı çok sevdim..

Çok heyecanlı bir dizinin bir sonraki bölümünü izlemek için oturur gibi, heyecanla otururdum her akşam ekran karşısına...

Çünkü Kanal D Ana Haber bültenini o sunuyordu.

Mehmet Ali Birand.

Haberi yaşıyordu o, haberi sunarken ekran karşısındakine bire bir anlatıyormuş izlenimi veriyordu.

Bülteni kaçırmamamın en büyük nedeni de buydu işte.

Mehmet Ali Birand haberleri öyle milyonlara falan anlatmıyordu, bana anlatıyordu.

Yorum yapıyordu, yüzü gülüyordu, hata yapınca basıyordu kahkahayı...

Haber falan izlemiyordum ben, Mehmet Ali Birand'la sohbet ediyordum. O beni duymuyordu ama benimle konuşuyordu işte.

Tam olarak tarihini hatırlamıyorum ama sanırım 7-8 yıl oldu. Ana Haber bülteninde ilk günüydü. Babamla kanal kavgası yaptık o gün. "Bu adam iki kelimeyi bir araya getiremiyor, Ali Kırca'yı izleyelim" dedi bana. Hayır dedim, "bak bu adam iyi haberci, hem nasıl da güzel gülümsüyor." 

Kavganın sonunda galip bendim.

O gün bugündür bizim evde KanalD Ana Haber bülteninden başka haber bülteni izlenmez.

Aradan birkaç yıl geçtikten sonra, küçük kardeşim KanalD'de çalışmaya başladı.

Artık bizim için haber bülteni Kanal D'den başka bir yerde izlenmeyecekti. Kesinleşmişti.

Buna en çok sevinen bendim. Kardeşim'e şakayla karışık diyordum ki hep, "Başka kanala gitsen bile ben Mehmet Ali Birand'ı izlerim, bak söyleyeyim."

Bizim evden biri olmuştu, öyle ya her akşam ya yemek masasında yanımızdaydı, ya yemek sonrası çay faslında, ya da yemek öncesi koltuk sefasında.

Babam da çok sevmişti sonra. Haberleri izlerken en az bir kez kahkaha atardık, evimize neşe olurdu..

Bazen bir habere sinirlenirdik, o da tepki gösterip haberin kahramanına basınca fırçayı bu kez sesimiz olur gürlerdi ekrandan...

Beni yakından tanıyan herkes ona olan hayranlığımı bilir. Öyle basit bir ünlü hayranlığı değil bu. Ailemden biri gibi, en yakınım gibi seviyorum onu.

Benim varlığımdan haberi bile olmayan birine nedir bu hayranlık diye düşündüğüm de oluyordu elbet. Ama bazı sevgilerin yanıtı yok.

İlk defa terk edilmiş gibi hissediyorum, ilk defa beni hiç tanımayan bir adamın gidişi böylesine koyuyor bana.

32'inci gün ninni gibiydi çocukluğumda, onunla büyüdüm ben. Mehmet Ali Birandın sesi hiç eksik olmadı kulaklarımdan...

Benim için haber demek, insan demek, güler yüz demek, kahkaha, kendisiyle barışık bir insan demek, Mehmet Ali Birand demek...

Tek istediğim, onun en önde olduğu bu yolda onun tırnağı olabilmek...

Hani çok özel olacak ama, benim en büyük hayalimdi onunla tanışmak, onunla bir röportaj yapmak.

Diyordum ki kendi kendime, "Bir gün çalsam kapısını, desem ki; 24 saat yanınızda çalışsam, bana bu 24 saatte haberciliği anlatsanız, ben de sizin öğrenciniz olsam."

Hayal olarak kaldı.

Ondan habercilik adına bir tek kelime bile duymuş olan gazetecilerin, gazeteci adaylarının ne kadar şanslı olduklarını bilmesi lazım.

Ve onu bizler gibi ekranda izleme, yazılarını okuma şansı bulmuş olanların bu şansın kıymetini unutmaması lazım.

Bu gece milyonların evinden çıktı cenaze...

Bugüne kadar ölümden çok korkardım, artık hiç korkmuyorum, çünkü Mehmet ALi Birand da orada artık...

Belki orada çalarım kapısını, sıkarım ellerini, söylerim yüzüne: "Ben Mehmet Ali Birand'ı çok sevdim" diye... 

Sadece ülkemizin değil, dünya medyasının, insanlığın, güler yüzün, kahkahaların, gafların başı sağ olsun.

Günün sözü: Ölüm Yoktur! Yıldızlar Başka Bir Kıyıda Doğmak için Batarlar. (J.Luckey)