M©HP

Doksan yıldır hasreti çekilen barışa umutların daha gür yeşerdiği bu günlerde ana-yavru muhalefetin atbaşı sürdürdükleri kesif karşı direniş akıl ve vicdan sınırlarını epeyce zorlamaya başladı. MHP kendi rolünü oynadığı için ona söylenecek bir sözüm yoktur. Kavlim ‘sol’ taraftan bazılarının CHP’yi hâlâ ‘görmeyenleredir’.

21. Yüzyılda dahi insanlar arası eşitlik ilkesine inanmayan primitif bir ideolojiden bir türlü vazgeçemeyen beyazlarla siyahları arasında gel-gitlere kapılmış CHP’nin akıbetine ilişkin oluşan toplumsal merak neredeyse ‘barış süreci’ni bile gölgede bırakmış gibi. Kılıçdaroğlu’nun gelişi ile oluşan ‘yeni’leşme umudunu bugün için tümüyle yitirmiş gibi gözüken bu parti belli ki bu dönemi de kendi sorunlarından ülkenin problemlerine fırsat bulamadan kapatmış olacaktır. Hatırlarsanız, yeni dönemin başında ‘kapalı devre bir rejimden’ usanmış toplumun ‘açılıma’ iştiyakını fark edip özellikle dine ilişkin yeni bir bakış geliştirmeye çalışan Gürsel Tekin ve arkadaşlarına parti içi ilk seçimde; ‘chp’nin asaletine dokunanı yakarız ha!’ şeklinde ciddi bir uyarı yapılmıştı. 2011 seçimleri için milletvekili listesine ön seçim yoluyla girerek üst yönetime karşı kendilerini iyice tahkim eden ulusalcı kadro belli ki bu uyarılarını daha da sertleştirerek devam ettiriyor. Sezgin Tanrıkulu’na önergesini cebren geri çektirmekle yetinmeyip süreç lehine konuştu diye bir de kelle isteyenlere boyun eğen Kılıçdaroğlu ise, yönetime hâkim olduğu görüntüsü vermek amacıyla olacak ki, tıpkı Kenan Evren gibi ‘adalet’ hatırına ‘bir de buradan’ diyerek güya bir balans ayarı çekti kendince.

Peki, Parti’nin kendisini bir türlü kurtaramadığı bu kör-kısır kavganın ana nedeni ne olabilir sizce? Benim gördüğüm resim daha ziyade bir ‘kimlik krizi’ni andırıyor. Gerçekten CHP hem tarihsel ve toplumsal gerçeğimizle uyumlu hem de ileri dünyanın kat ettiği yola muvazi yeni bir dil geliştirmekten aciz kalmıştır. Bu acziyet tıpkı ‘iki zıddın cem’i’ kabilinden kolayca aşılacak türden de görünmüyor. Zannımca CHP’yi çaresiz bırakan bu zıddiyet nasyonalizm ile sosyalist enternasyonalizm arasındaki karşıtlık mesafesidir. Kendileri kabul etmeseler bile, bu iç kavgayı bitirmenin yolu partinin kendisini ‘efradını cami ağyarına mani’ bir netlikte tanımlamaktan geçtiği kanaatindeyim. Talakın hikmeti bağlamında söylenen, ‘Yeryüzünün en dar zindanı karşıt iki karakterin birlikte yaşadıkları yerdir’ Arap atasözünde ifade edildiği gibi, belli ki CHP iki ana eğilimi bir arada tutmakta epeyce zorlanmaktadır. Bunun için en makul olanı partinin kendisini açıkça tanımlayıp ‘ortak değerler’ ekseninde bir örgütlenmeyi temin etmesidir. Peki, yılların partisi CHP’nin kendisini bu şekilde tanımlaması zor bir şey midir? Durduğunuz ve baktığınız yere göre hem zor hem de kolaydır.

Rivayet olunur ki, Aristo felsefesinin realiteden kopartılarak salt rasyonel soyutlamalarla meşgul edildiği günlerde Yunanlı bir köylü Lise’nin önünde toplanmış bir grup

öğrencinin hararetle tartıştıklarını görünce meraklanıp yanlarına varmış. Öğrencilerin Aristo’nun Fizika’sından atın ağzındaki diş sayısını bulmaya çalıştıklarını görünce merakı şaşkınlığa dönüşen Köylü daha fazla dayanamayıp: ‘Çocuklar! Atın ağzındaki diş sayısını öğrenmek için Üstad’ın kitaplarını aktarmanıza gerek var mıdır? Şuradan bir at getirin, ağzını açın ve dişlerini sayın!’ diyerek, basit ama doğru bir yol göstermişti.

Şark Islahat Planı’ndan Şark İstiklâl Mahkemelerine, Takrir-i Sükûn’dan Cebri İskân Kanunu’na oradan da ırkçılığı bilimsel tezlerle ispatlanmış eğitim müfredatına varıncaya kadar bir dizi temel kanunun incelenmesi halinde görülecektir ki, CHP’nin asaletini oluşturan hamur ‘ırkçılık’la bulaşık bir nasyonalizmdir. Bu kimliklerini ‘Atatürk milliyetçiliği’ veya ‘ulusalcılık’ kavramları ile de açıkça ifade ediyorlardır. Bu tür bir milliyetçiliğin kapsam alanına ilişkin merakımızı ise, Atatürk’ün ‘millet’ tanımı giderecektir. Ona göre millet ‘ortak dil, ortak fikir ve ortak his’te birleşen topluluktur. Peki, bu tanıma bu toplumun ne kadarı sığdırılabilir dersiniz? Bu tanımın yapıldığı yıllarda bile başta Kazım Karabekir olmak üzere Terakkiperver Halk Fırkası çatısı altında örgütlenmiş İstiklal Savaşı’nın pek çok paşası bile aynı his ve aynı fikirde olmadıkları için ‘hain dimağlar’ diye son derece ağır bir ithamlara maruz kalmışlardı. (Bkz. Nutuk 595) O kadar ki, İzmir Suikastı bahanesiyle bu paşaların çoğu zor bela ipten alınmışlardı. Ayrıca Nasyonalizmin bugün için antidemokratik görüldüğüne veya negatif çağrışımlar içerdiğine de bakmayın. Dönemin İtalya ve Alman faşizmi örneğinde olduğu gibi o gün için bu kavram daha ziyade ‘çağdaş’ imâlar taşıyordu. Orta yerde heykel gibi duran garabet ise, adı geçen ülkelerin sabah akşam çağın aynası karşısına geçip kendilerine defalarca çeki düzen vermiş olmalarına karşın, CHP’nin onuncu yıldaki saadet asrına duyduğu irtica hasretidir.

Siyasi tarihimizin 1923 ile 1950 aralığına hasredilmiş onlarca bilimsel çalışmada açıkça ortaya konduğu üzere CHP’nin saadet asrında ikâme ettiği düzen pek çok ırkçı öğe barındırmaktadır. 1925 yılında İsmet Paşa başta olmak üzere radikal Kemalist kadronun Kürtler aleyhine söyledikleri o meş’ûmiyeti meşhur sözler ile daha birkaç gün önce İzmir vekilesinin ‘ırkçılığı tahkim edici sözü’ arasındaki paralelliğin iki su arasındaki benzerlik kadar olması ise, bu karakterin partinin ideolojik omurgasındaki ağırlığını hâlâ koruduğunu göstermektedir. CHP’nin Doğu ve Güneydoğu’dan silinmesini ya da arta kalanların ise son dönemdeki istifaları başka türlü nasıl açıklayabiliriz k?

Görünen odur ki bu parti bir yol ayırımına iyice yaklaşmış durumdadır. Muhtemel bir yeni oluşumda katkı kabilinden yeni bir isim ve logo yarışması yapılırsa şayet şimdiden adaylığımı açıklıyorum. Ulusalcılar tarafından kurulacak partinin kısaltılmış hali muhtemelen N©HP şeklinde olur. MHP ile karışmasın diye M©HP değil de nasyonalist kelimesini ifade etsin diye N©HP logosunu seçtim. Gerçi söylemeseydim de bilirdiniz ya…