Yoldur insana dostunu öğreten...

Her şey bir yol hikayesiyle başlar aslında...

Uzun bir yolculuğun uslanmaz yolcularıyız hepimiz.

Zamanın önemi yok, yılların, saatlerin...

Yola çıktıysan bir kere kocaman hikayedir yaşanan, başrolünde hep senin olduğun.

Yoldur insanı ehlileştiren, yoldur tüm çetrefillerine inat dışına attığı hırçın gölgeleri küçücük odalarında uysallaştıran.

Yoldur insana dostunu öğreten...

Yola çıkmadan bilemezsin en sevgiliyi, en değerliyi, en gereksizi, en vefasızı... Varmış gibi duran silüetlerin gerçekle yüzleşme savaşıdır yol. 

Vefayı en güzel yolda anlar insan. 

Emeğin, çilenin, yokluğun birer yokuş olup terlettiği zamanlarda yanında yürüyen yol arkadaşlarına bak.

Kimi daha yarı yolda yorulur, kimi çoktan bir ağaç bulmuştur bile altında gölgelenecek. Kimi durmadan söylenir durur, ne geri dönmeyi yedirir kendine ne de susup sabretmeyi.

Geçmek zorunda olduğun bu zorlu yollarda hala umudunu kaybetmediysen; ileriye bakarsın tekrar yürümek için. İşte tam da orada bir el uzanıyorsa eline, "hadi, az daha gayret" diyorsa tüm samimiyetiyle işte "dost" odur, sana yolların armağan ettiği. 

Yoldur insanı olgunlaştıran...

Hiç bilmediğin diyarlarda gezerken gördüklerine inanamazsın.

Hani insan bilmediğinden korkar ya, bazen insan en iyi bildiğinden de korkar. Hatta daha çok korkar.

Yoldur insanı korkularına rağmen ayakta tutan. Pes edip yürümeyi bıraktığında düşersin. Düşsen de kalkmayı öğretir bu hayat yolculuğu sana. 

İş ki ; yolun sonuna geldiğinde ardında kalanlara değil yanında olanlara bakmayı bilesin...


HİSSESİ BİZE DÜŞEN...

Üstada sormuşlar kırılan kalp yine sever mi?

Üstat da;Evet demiş..

Adam peki demiş,

-Üstadım siz hiç kırılan bardaktan su içtiniz mi?

Üstat da cevap vermiş; Peki sen hiç bardak kırıldı diye su içmekten vazgeçtin mi?

Necip Fazıl Kısakürek