Şırnaklı Nujiyan'ı öldüren 1 TL'lik dram

Şırnaklı Nujiyan ve Beşir kardeşlerin elinde patlayan bombanın arkasından acı bir yoksulluk dramı çıktı. Küçük kız bombayı 1 TL'ye satmak için alıp eve götürmüş.

Gözü yaşlı baba, "Nujiyanım bir kalem parası için öldü, Beşirimin ise kalem tutacak eli bile kalmadı” diye ağıt yakıyor.

Şırnak’ın İdil ilçesine bağlı Kovak mezrasında, askeri mühimmat olduğu öne sürülen ancak henüz ne olduğu anlaşılamayan bir maddenin patlaması sonucu iki kardeşten Nujiyan İdem hayatını kaybetmiş, Beşir İdem ise ağır yaralanmıştı. Olaydan sonra askeri helikopterle Diyarbakır Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi’ne kaldırılan Beşir’in iki eli kesildi. Çocuklar nasıl oldu da patlayıcıyı bulup oynamaya başladı. İşte bu soruyu Vatan gazetesine cevaplayan baba Abdulgafur İdem’in anlattıkları acı bir gerçeği ortaya çıkardı.

1 LİRA İÇİN

4 yaşındaki Nujiyan ile 6 yaşındaki Beşir, her gün en fazla 1 TL kazanmak için köyde buldukları hurdaları topluyordu. Hurdacılardan aldıkları parayla da kendilerine kalem defter alıyorlardı. O gün de evlerine 3 kilometre uzaklıktaki Sulak Karakolu’nun etrafında dolaşırken bir metal parçası buldular. O anda gözleri parladı. Çünkü onlar için bu metal parçası canlarını alacak, ellerini koparacak bir bomba değil, 1 lira, yani kalem demekti!

HEP HURDA TOPLUYORLARDI

Olay olduğu sırada baba Abdulgafur İdem Irak’taydı. 7 çocuğuna bakmak için, ekmek parası için çalıyordu... Korkunç haberi alır almaz döndü İdil’e. Dün kendisiyle konuştuğumuzda olanlara hala inanamıyordu. Sesi titreyerek, zaman zaman da gözyaşları içinde anlattı tüm olan biteni:

“7 çocuğum var. Köyümüzde gönüllü koruculuk yapıyorum, maaş almıyorum. Maddi sıkıntım olduğu için yevmiyem çıksın diye Irak’a gidiyorum. Evimiz ile Sulak Karakolu arasında 3 kilometre var. Çocuklarım her gün evin etrafında hurda bakmak için dolaşırlar. O gün de hurdaların arasından bu patlayıcıyı bulmuşlar. Nerede büyük ve ağır demir parçası bulsalar hurdacılar iyi para verir diye eve getirirlerdi. O gün de cisme iyi para verirler diye alıp götürmüşler. Yani bombayı evin önüne getirmişler. Buldukları hurdaları çöp poşetine koyarlardı. Onu da poşete koydukları anda ellerinde patlamış.”

OYUNCAK BİLE İSTEMEZDİ

“Nujiyan 4, Beşir 6 yaşındaydı. Param olmadığını bildikleri için benden oyuncak falan hiç istemezlerdi. Ama Nujiyan hurda toplarken, ayağındaki eski ayakkabısı yırtılmış. Arkadaşının ayağında da kırmızı beyaz ayakkabı görmüş ondan istedi. Ben de Irak’ta ucuz olduğu için bayramda giyer diye getirecektim ama olmadı. Seneye okula gidecekleri için hurdalardan aldıkları parayla kalem, defter alıyorlardı. Köye gelen hurdacılar onların topladığı hurdalara 1 TL falan veriyordu. Ama ikisi de para kazanınca çok seviniyordu. Her gün 2 kiloya yakın topluyorlardı, eve de çok yorgun geliyorlardı. Ben çocuklarımın ellerinin hurda değil, kalem tutmasını istedim hep ama buna mecburduk. Bir hafta önce Irak’tayken rüyamda evimde patlama olduğunu gördüm. Annemi aradım “Evde, çocuklarda bir şey varmı, kötü rüya gördüm” dedim, sanki içime doğdu. Beşir seneye okula gidecekti ama şimdi kalem tutacak eli bile kalmadı. Nujiyan’ım da kalem parası için öldü.”