AYIP!
Eğer siz bir cenaze töreninde kendinize hâkim olamayıp
etrafı güldürmeye devam etmeyi marifet sayarcasına davranışlarınıza
normal bir şekilde devam ediyorsanız.
Üstüne üstlük davranışlarınıza hâkim olamayacak bir ölçüde
fark edilir bir şekilde gülüyorsanız; o zaman komedyenliğiniz
gider, yerine başka bir şey gelir.
Ve siz o gelene; bazı gözlerde çok yakışırsınız.
Güldürmek kıymetlidir.
Kıymetli olduğu içinde zordur ama insan her zaman gülmez.
Gülmemelidir de…
Cenaze törenlerinde mesela…
Cenaze törenleri üzüntülerin paylaşıldığı yerlerdir.
Ki zaten camiler inancımızın daha bir içimize işlediği,
daha bir kendimizi sorguladığımız yerlerdir.
Yakınını kaybedenlerin ise kaybettiklerine son
vazifelerini yaptıkları en özel yer.
Acının tavana çıktığı, gözyaşlarının artık istemsiz bir
şekilde aktığı yerdir.
Birbirlerini hiç tanımayan insanların acılarına saygı
duymak böyle yerlerde erdem falan değil neredeyse vicdani bir
görevdir.
Ki insan olana da bu yakışır.
Gerisi olmaz.
Yakışmaz…
Cem Yılmaz’a da rahmetli Atilla Özdemiroğlu’nun
cenazesindeki görüntü hiç yakışmamıştır.
Ayıp etmiştir; hem acısını yüreğinde hissedenlere, hem de
rahmetliye…
Velhasıl Cem Yılmaz bu sefer güldürmemiştir.