Yazın Yüreği Üşür!

Üşümez yaz! Ama siz yine de bir mendil almaz mısınız?

Yazın yüreği üşür! El ayak çekilince boş kaldırımlarda, sığınacak sıcak bir kuytu aranır, sıcak bir bakış. Üşüyen yüreğinin hapşırıklarını saracak bir mendil!

Üşümez yaz! Ama siz yine de bir mendil almaz mısınız?

Çocuklar diyorum! En çok yanan evlerde üşür!

Şu gördüğünüz, ama benim sizi göremediğim gözlerim; durmaksızın içime açılan bir penceredir. Sesleriniz kaldırımlar boyu akan ırmaklar gibi, renk renk, biçim biçim durmaksızın içime akışır.

Kimi yumuşaktır kadife gibi, varlığımı sarar ısıtır. Kimi neşelidir sıcacık bir çorba gibi, gençliğimi çalar oynatır. Kimi öfkelidir, üşütür güneşin altında yanan ellerimi. Kimi de gergindir ince bir tel gibi, çalar korkuyla gönlümün tellerini.

Her sabah günün ilk ışıklarıyla gelirim bu eski kaldırıma. Hep aynı köşede, aynı lekeli kartonun üzerinde beklerim sabahın ilk siftahını. Mevsimlerden kış ise iyice sarılırım eski paltoma. Yorgun ayaklarım üşümüş bir kedi yavrusu gibi kaybolur çizmelerin içinde. Yaz ise daha hafif yüklerle, ama hep aynı köşede! Ben ve mendillerim karşılarız günü büyük bir ümitle!

Üşümez yaz! Ama siz yine de bir mendil almaz mısınız?

Kanı çekiliyor ellerimin son günlerde. “Yaşlılık böyle bir şey mi dede?” diye sordu dün akşam küçük torunum. Ufacık tombul elleriyle yokladı kurumuş damarlarımı. “Irmaklar gibi” dedi sonra! Yalnız azalmış suları! Bu coğrafyaya yağmur yağmaz mı? Ne diyeyim bilemedim. Cebime gizlediğim çikolatayı tutuşturdum ellerine. Kurak coğrafyama çekildim!

Kurak coğrafyadan mendil almaz mısınız? Farkındayım aceleniz var. Acele, mendil sevmez bilirim! Ama siz yine de bir mendil almaz mısınız? Belki yağmur yağar coğrafyasına bir çocuğun! Bir başkasının göğüne güneş doğar. Tohum çatlar toprağın altında. Ve yeşil gözlerinden ışıl ışıl bir umut doğar!

Gözlerim! Ah gözlerim, mendilleri görmez onlar!

Mendiller, beyaz kanatlı naif melekler!