Ne kadar spor, o kadar çikolata..!

Geçtiğimiz Cuma, yazımı yayına koymayı unuttuğuma inanamıyorum!

Dedim ya bu ara bir telaş, bir koşuşturma aldı başını gidiyor.

Cuma yazısını yazan, ama sonra günlerden Cuma olduğunu unutan,

“sen yazını koydun mu” diye soran arkadaşına,

“bugün Perşembe” diyen bir yazar yorgunluktan aklını kaybetmiş olabilir mi?

Olabilir.

Peki, Cuma yazısını koymayı unutan bir yazara genel yayın yönetmeni çemkirebilir mi?

Çemkirebilir.

Süleyman Bey; ne deseniz haklısınız vallahiJ

Neyse dün gece yaklaşık on saat kadar uyuyup aklımı başıma topladım sonunda ve sıkı bir Pazar kahvaltısı sonrası, ıspanağını henüz mideye indirmiş Temel Reis kadar güçlüyüm.

Hele bir de insanın annesi de yanında olunca, bir başka oluyor Pazar kahvaltıları.

Annem geldi bu arada.

Aile olmanın önemine bir kez daha varmış bulunan ben, en kısa zamanda evlenip, çoluk çocuğa karışmak konusunda son kararımı vermiş bulunuyorum.

Kesinlikle daha büyük bir aile istediğime eminim.

Anneler, babalar, kardeşler, çocuklar, köpekler, kuşlar falan…  

Kalabalık masalar kısaca.

Hep bir ağızdan konuşmalar.

Bazen didişmeler, bazen gülüşmeler…

Bir yazarın asla ihlal edilmemesi gereken bir yalnızlığı var mutlaka ama yalnız kalmak istediğinde kaçılacak da çok yer var bu hayatta.

Ama aile olmak, bir aileye sahip olmak, yerine başka hiçbir şey koyamadığın tek şey.

Kısaca ben iyi başlayacağım bu haftaya, ya siz?

Bu arada an itibariyle 2,5 kilo vermiş bulunuyorumJ

Geri kalan birkaç kilomla da barışmaya karar verdim.

Ne o öyle canım, yok diyet, yok rejim, yok kibrit kutusu kadar peynir, çikolatasız yaşamaya alışmaya çalışmak falan…

Bu sürecin sonunda anladım ki, ne kadar spor o kadar çikolataJ

Neyse, bu kadar gevezelik yeter.

Herkese iyi bir hafta diliyorum.

Çarşambaya görüşene kadar kendinize iyi bakın.