En içimdeki, En uzağı

Gitmek ve Kalmak arasındaki uzaklardaki kenti şiir tadında kaleme aldı.

Özlediğimiz bir buluşma tadında…  

Gitmek…

Kaybolmak…

Kan kırmızısı hayatlar…

Sessiz…

Yağmurlu…

Karanlık bir kentteyim…

Uyanmamış bir kent…

Otobüsten indim…

Uyandım.

Solgun ve dalgındım…

Bilmediğim sokaklara yazıyordum.

Her şeyi unutmak…

Kuş sesleriyle uyanmak…

Aslında herkesin bir kenti vardır

Kentlerinde insanları ve zamanları…

Lapa lapa kar yağıyordu

Kentin üstünden altına

Ne kadar yorulduğunuzumu düşünüyorsunuz?

Of ya! larınız , Tühleriniz, daraldım bunaldımlarınız çoğaldıysa

GİDİNİZ…

Uzaklar sizi çağırıyor…

Peki nereye gideceksiniz?

Ben hep gittim, gidiyorum…

Her gidişimde kaldığımı anlıyorum.

Bir kentin izleri

Bir ayna

Büyük bir cam

Sessiz bir kent

Karanlığı kendi ışığıyla aydınlatan

O kente! Tatlı veda

Beni derinlerime götürdü

Uzaklar yakın oldu, yakınlarsa çok uzak

Sen içimde bir sır

Sen kayboluşumsun

Sana farklı dokundum, farklı baktım

Ve seni çok özledim…

Ben kentleri terkedilmiş zamanlarında severim

Kentlerin kendi yüzünü gördüğüm zamanlar

Kentlere bakakaldığım da

Kış güneşi başka yakar

Aşk ateşi bambaşka

Tünelin sonu aydınlıktır

O koca kent tüm heybetiyle odanızın içinde

Güneş gibi parlıyordu…

Gelmiştiniz

Gidiyorsunuz

Yolunuz açık olsun

Ya siz nereye gidecektiniz

Yollarınız eksik olmasın...