Direniş budur, eylem budur

12 Eylül öncesi birbirimizin boğazını kesiyorduk. Kenan Evren ve arkadaşları darbe yapınca, akan kan bıçak gibi kesildi. İşin garibi, Türkiye'nin yüzde 99'u halk oylamasında darbecileri destekledi.

Direniş mi?

Hayır!

Siyasilerin arkasından kimse gitmedi. Hepsi Hamzakoy'a tıkıldı, bir tek Allah'ın kulu çıkıp demokrasiden, sandıktan söz etmedi. Asker ne dediyse o oldu. Sandık kuruldu, Özal halkın desteğiyle işbaşına geldi ve Demirel başta olmak üzere tüm yasaklı siyasiler konuşmaya başladı.

                                  * 

28 Şubat'ta 12 Eylül'ün yasaklısı Demirel başta olmak üzere, herkes askeri alkışladı, sandık ayaklar altına alındı ve ANAYOL iktidarı "havada ikmal" yaparken devrildi, hükümeti kurma görevi bizzat Demirel tarafından Mesut Yılmaz'a verildi.

Çıt yok!

Herkes kaderine razı!

Halk memun!

                                *

27 Nisan muhtırası!

Alkış!

Tayyip Erdoğan diklendi...

O diklenince...

Askerin ayarı bozuldu...

Beklenen olmadı...

Olmadı ama, halk yine suskundu!

Direniş, mireniş yoktu yani!

                              * 

Taksim'de direndik!

Ses getirdik, hükümete ayar verdik.. Tayyip Erdoğan'a diz çöktürdük...

 Aferin bize...

Tahrir'i örnek almıştık çünkü...

O Tahrir, darbe yanlılarıyla dolup taştı birkaç gün önce...

Mısır'da asker yönetime el koydu...

BİR- Mısır'ın seçilmiş Cumhurbaşkanı olan Mursi, askere biat etmedi, direndi, sevenlerini kan akıtmadan direnişe çağırdı.

İKİ- Mursi'yi sandıkta işbaşına getiren Mısır halkı, Tahrir yerine başka bir meydan seçti ve darbeye karşı direndi direniyor.

ÜÇ- Mısır'ın seçilmiş Cumhurbaşkanı gözaltına alınınca, onu sevenler, ona oy verenler yollara döküldü ve canları pahasına direndi direniyorlar.

Hatta ölüyorlar...

Bir Mısır'a bakıyorum, bir Türkiye'ye bakıyorum.

Oradaki "şanlı direniş" ile bizdeki "direniş"i karşılaştırıyorum...

Utanıyorum!

Ülkemdeki darbesevicileri izledikçe midem bulanıyor!