Boncukludur Senin Develerin… Gözlerinde Kum Sürmeleri…

Sessiz şiirler yazmamışsan bir kentin sokaklarına yalnızca senin okuyabildiğin, hiç senin olmamıştır gece.  Ve sen içinde iflah olmaz bir göçmen hep yolları düşlemişsindir. Ayaklarında kan ağrıları, yüreğinde yerini yadırgayan bir yangın, bütün sabahlara içinde susamış bir çocukla uyanmışsındır.

Sığmamışsındır kentin ütülü ceketlerine. Kravatlarından gizli gizli nefret etmişsindir. Düzgün, çalışkan çocuklarla iyi olmamıştır aran. İçinde hep bir isyankâr saklamışsındır. Ne zaman biri yolculuktan bahsetse, içinden kervanlar çıkarmışsındır.

Boncukludur senin develerin. Gözlerinde kum sürmeleri. Soğuk çöl gecelerinde sağrısında uyuduğun. Uzun ve kusursuz bir gece. Yenmediğin ya da yenilmediğin. İçindeki çölden dışındaki çöle susuz seferler düzenlediğin ve vurup ayağını döşüne yalnızlığın, öz dilinden çeşmeler akıttığın.

Sessiz şiirler yazmamışsan bir kentin sokaklarına yalnızca senin okuyabildiğin, hiç senin olmamıştır gece. Ve sen içinde iflah olmaz bir göçmen hep yolları düşlemişsindir. Kent resimleri asmışsındır odanın duvarlarına hiç gitmediğin. Bir kıza âşık olmuşsundur senin olmayan bir gecede kazara düşünde gördüğün.

Susuzluğun anlamını kavramışsındır ilk kez. Çölün anlamını. Çeşmeleriyle ünlü bir kentten susuz ayrıldığın gecenin anlamını. Kelimeye sığınmışsındır dilinde bin telaş. Şiire. Öğrenmişsindir aşkın ağıtla aklandığını. Öğrenmişsindir aşk yarasının en iyi şiirle sarıldığını.

Ve büyütmüşsündür yalnızlığı kuytularda suçlu bir yetim gibi. Kelimeleri büyütmüşsündür. Öğrenmişsindir en iyi şiirin kentin sokaklarına, suskunluğun alfabesiyle yazıldığını.